มาถึงบางธรณีทวีโศก
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ 2 ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ
-
ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา
ทั้งผัดหน้าจับเขม่าเหมือนชาวไทย
ถึงเกร็ดย่านบ้านมอญแต่ก่อนเก่า - ผู้หญิงเกล้ามวยงามตามภาษา
เดี๋ยวนี้มอญถอนไรจุกเหมือนตุ๊กตา
โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เกี่ย