เซร
น บแม่พ”*
รุยกเคจ
ยุมมนตร8 |
ต +านี่ จงิตจ่ออยู่ที โฉมมะ
รร ในชั้นกามๆ พะจรฟากฟ้า ป มีใครทัน
ก็โปรดมีพระบัญชา,
นๆ,
/ฏส
สุเท จิศเลยล
าม7 เกิดในฟากฟ้า พฟิกพภูมิสวรรค์,
+ๆเห็นต้องจิต คิดอยากเซยขจัญ แต่โอ้นางนั้น
หล่อนไม่ปลงไย้.
ยาวิน. ข้าบาทเลิงตู ด้วยญาณก็รู้ นางนี้คือใคร,
โกทั้งรู้เลศ ว่าเหตุไฉน นงรามคจึงไม่
ปลงใจยินดี.
ษณ์. รู้ว่าอย่างไร?
กจิน. หวากทูลความไซร้ จงโปรดปรานี:
ษณ์, เอาเถิดอย่าเกรง, เร่งบอกปัดนี้ มีเหตุร้ายดี
จงเล่ามาพลัน.
าวิน. เมื่อครั้งพระองค์เป็น วจรราชะราขัน
ครองเขตประเทศขัณ- ฑะวิสุทธิปัญจาล,
ตรัสใช้อมาตย์เป็น จรตุตะทูลสาร
ถึงราชะผู้ผ่าน นรชาตีสุราษฎร์งาม,
ขอองค์ธิดาชื่อ มะทะนาวิไลราม
เป็นราชินีตาม วรราชประเพณี:
แต่ท้าวสุราษฎร์ไซรั บ มิยอมและยินดี
ให้ซึ่งพระบุตรี, พระก็ทรงพระโกรธา.
