-
![]()
-
![]()
ง าวั”
๑0 ลัว ก . 9 2 0 9:
ญี่ 4อ ย ร ลูล ง 1
-- ๕ วิโ ณิ ศั ร
อถ มหาสตุโต สมเด็จพระร์โชสมภาร เมื่อได้สดับสารพระมัทรีเธอแสนวิเยคเศก ลย์ ' ทรีนี้เบี
. 2 ก ง, จ ว่ามัทรี
สุดาน ถึงแม้นจะมิตรัสแก่นางมังจะมิเป็นการ จําจะเอาโวหารการทึงเข้ามาหักโศกให้เสื่อมลง | นข้าเก่าแต่ก่อน
ผี . ดใช้แต่ก่อนกาล
จึ่งเอื้อนโองการตรัสประภาษว่า นนุ มทุทิ ดูกรนางนาฏพระน้องรัก ภทุเท เจ้าผู้มีพักตร์ 4รู๊จักปลิ้นปลอกพลิก
อันผุดผ่องเสมือนหนึ่งเอาน้าทองเข้ามาทาบทับประเทืองผิว ไผดาวกะว่าจะลอยลิ๋วเลื่อนิลงจากฟัน เข็ญใจก็ตามกรรม ท
0 ม *
.ใครได้เห็นเป็นขวัญตาเต็มหลงล่ะ ลายทุกข์ปลุกเปลื้องอารมณ์ชายให้เชยซื่น: จะนังนอนเดินยืนก็ต้องอย่าง จะรกเรี้ยวก็ซอกซอนอุ
.
. [วราโรหา "พร้อมด้วยเบญจางคจริตรูปจําเริญโฉมประโลมโลกล่อแหลมวิไลลักษณ์ ราชปุตซี , ทุกหย่อมหนาม ลาฯ
ประกอบไปด้วยเชื้อศักดิ์สมมุติวงศ์พงศ์กษัตรา เออก็เมื่อเช้าเจ้าจะเข้าป่าน่าสงสาร” ปานประหนึ่ง | น่าหลากใจ อกของ
: ว่าจะไปมิได้' ขาร้องไห้ฝรกลูกมิรู้แล้ชี ครั้นคลาดแคล้วเคลื่อนคล้อยเข้าสู่ดง ปานประหนึ่งว่าจะ โปรดปรานีว่ามัทรีนีเก
หลงลืมลูกสละผัว ต่อมืดมัวจึ่งกลับมา/ 'ทําเป็นบีบน้าตาตือกว่าลูกหาย ใครจะไม่รู้แยบคาย, 0 5เค็จะเหล๊ย
ความคิดหญิง| ถ้าแม้นเจ้าอาลัยอยู่ด้วยลูกจริง ๆ #เหมือนวาจ๊า' ก็จะรีบกลับเข้ามาแต่วี่วัน ไม่ทันรถุษ อุปมาแม้นเหมือนสืด
'เออนี่เจ้าเที่ยวพเนจรนอนตามสนุกใจ 1 ชมนกชมไม้ในไพรวันสารพันที่จะมี' ทั้งฤาษีสิทธิ์วิกยาธร เกล้ากระหม่อมฉานท
ตินธรรพ์เทพารักษ์ผู้มีพักตร์อันเจริญ)# เห็นแล้วก็น่าเพลิตเพลินไม่เมินได้ หรือเจ้าปะผลไม้ ซึ่งโทษานุโทษกระหม
ประหลาดรสสดสุกทรามเสวยไม่เคยกิน .เจ้าฉวยชิมชอบลิ้นก็หลงฉันอยู่จึ่งช้า อุปมาเสมือนหนึ่งภุมริน :
บินวะว่อนเที่ยวซับซาบเอาเกสรสุคนธมาเลศ พบดอกไม้อันวิเศษต้องประสงค์หลงเคล้าคลิงรส
เข้าเถื่อนเจ้าลืมพร้าได้หน้าแล้วลืมหลังไม่แลเหลียว เที่ยวทอดประทับมากลางทาง อันว่า
พานจะ เกรงแสงพระสุริยันไม่คลาเคลื่อน | ทุกหนแห่ง กระจํ
ล: 0 00 2 ๑ 0
จนลืมรัง
พระยานางสิเป็นหน่อกษัตริย์จะไปไหนก็ เคยมีแต่กลดกัน
