พระพุทธศาสนาเผยแผ่ได้กว้างไกลที่สุดในยุคของพระเจ้าอโศกมหาราชแห่งราชวงศ์เมารยะแห่งอินเดีย..268-230 B.C...โดยพระองค์ได้ส่งสมณทูตเป็นสองสายคือสายตะวันตกกับสายตะวันออกสายตะวันตกเผยแผ่ไปได้ไกลถึงอียิปต์ ซีเรีย อัฟกานิสถาน แดนกรีกหรือกรีซในปัจจุบันในประเทศอัฟกานิสถานก็ยังมีหลักฐานอยู่คือพระพุทธรูปยืนแกะสลักยักษ์บามิยันแต่ถูกทำลายลงโดยกลุ่มอิสลามหัวรุนแรง อีกสายหนึ่งไปศรีลังกา พม่า ไทย ลาว ฑิเบต จีนแล้วพระสงฆ์จีนก็ได้เดินทางไปยังเกาหลีและญี่ปุ่นต่อ
โดยพระถัมซัมจั๋งได้เดินทางไปอัญเชิญไตรปิฎกกลับจีนทำให้พุทธในจีนเจริญมาก
ส่วนในเกาหลีช่วงยุคซิลลาและโกรยอพระพุทธศาสนาเจริญมากแต่เมื่อสิ้นยุคโกรยอแล้วราชวงโชซอนก็มาแทนและได้เปลี่ยนศาสนาเป็นขงจื๊อและสั่งเผาทำลายวัดฆ่าพระให้หมด ที่เหลืออยู่ก็ให้ไปอยู่ในป่าเขา ปัจจุบันเกาหลีจึงมีผู้นับถือพุทธน้อย
ส่วนสายที่อธิบายไปแล้วมีข้อมูลดังนี้
พระมัชฌันติกเถระ เป็นหัวหน้าไปยังแคว้นแคชเมียร์ และอัฟกานิสถาน พระมหารักขิต ไปซีเรีย เปอร์เซีย หรืออิหร่าน อียิปต์ กรีก อิตาลี และตุรกี พระมัชฌิมะ ไปเนปาล ภูฏาน จีน
วัดม้าขาว หรือ ไป๋หม่าซื่อ เป็นวัดแรกในจีน
สุดยอดค่ะ
ขอบคุณนะคะคุณ;-;